evolutie: 424 John Pilger over Media en Propaganda

Samenvatting door J. V.:

John Pilger ziet dat de wereld weer afstevent op een koude oorlog. Als het daar bij blijft.

Hij ziet dat journalisten zich lenen om leugens te verkopen. Soms zijn dat dezelfde mensen soms die ons de oorlog in Vietnam verkochten. Een oorlog die 1 miljoen mensen het leven kostte. Een oorlog die nooit zou hebben plaatsgevonden als de journalisten hun werk goed hadden gedaan. Drie top-journalisten hebben dit aan Pilger toegegeven. Mogen we zeggen dat de journalistiek schuldig is aan de dood van1 miljoen mensen? Waarom niet? Een chirurg die zijn werk niet goed doet, wordt wel veroordeeld. Mogen we stellen dat de journalisten nu dezelfde fout maken in de Ukraïne? De grootste triomf van de Media-bazen is toch wel dat het ze lukt om ons wijs te maken dat we een vrije pers en open informatie hebben.
( Vertaald: door 'Sambeo' en JV. Toevoegingen van J.V. )

( Inleiding)

Terwijl de wereld in de richting van een nieuwe Koude Oorlog raast met een mogelijke nucleaire confrontatie door de situatie in Oekraïne, speelt de Westerse "vrije pers" weer de rol van de gehoorzame propaganda machine. Het demoniseren van Rusland door een eenzijdig verhaal te presenteren geeft voeding aan een gevaarlijke agressie, aldus John Pilger, een ervaren journalist.

Door John Pilger.

Over media die oorlog mogelijk maken en

Propaganda die de strijd heeft gewonnen.

Waarom is zoveel journalistiek vakwerk verdwenen en vervangen door propaganda ? Waarom zijn censuur en verdraaiing standaard praktijken geworden? Waarom is de BBC (en de NOS) zo vaak een spreekbuis van de roofzuchtige macht? Waarom hebben de meest gelezen kranten zoals de New York Times en de Washington Post hun lezers bedrogen? ( Dat geldt ook voor de meest gelezen Nederlandse kranten. Vertaler.)

Waarom wordt jonge journalisten tijdens hun opleiding niet geleerd om te doorzien dat Media eigenaren een agenda en een doel hebben en waarom vallen ze de valse claim van de media dat ze objectief zijn, niet aan ? En waarom wordt ze niet geleerd dat de essentie van de zogenoemde MSM (mainstream media, de Grote Media) niet is het geven van informatie maar het verwerven van macht?

Dit zijn dringende vragen op dit moment, want de wereld wordt geconfronteerd met het vooruitzicht van een grote oorlog, misschien nucleaire oorlog - met de Verenigde Staten die duidelijk heeft besloten om Rusland te isoleren en te provoceren en op den duur China. Deze waarheid wordt ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd en dus onzichtbaar gemaakt door journalisten, vaak door dezelfde mensen die ook de leugens hebben verspreid die leidden tot het bloedbad in Irak in 2003. ( Ik heb hier de tekst wat uitgebreid en wijk wat af van de originele tekst, om het sneller begrijpelijk te maken. Ik hoop wel dat ik het zelf goed heb begrepen. )

De tijd waarin we leven is zo gevaarlijk en zo vervormd in de publieke perceptie dat propaganda niet langer, zoals Edward Bernays het noemde, een "onzichtbare overheid “ is." Het is de overheid. Zij regeert rechtstreeks, zonder vrees voor tegenspraak en haar voornaamste doel is de verovering van ons: ons idee over de wereld, ons vermogen om de waarheid te scheiden van leugens.

Het informatietijdperk is eigenlijk een media tijdperk. We voeren oorlog door media-publicaties als wapens te gebruiken. Het censureren van sommige media is als een wapen; Het demoniseren van de opponent in de media is als een wapen tegen die opponent. Idem: vergelding door de media. Dan is er nog die stroom van kletskoek-clichés en valse aannames die ik wil noemen: afleiding door de media. Deze macht om een nieuwe 'realiteit' te creëren heeft zich gedurende de afgelopen jaren opgebouwd. Vijfenveertig jaar geleden, veroorzaakte het boek met de titel” De vergroening van Amerika” een sensatie. Op de cover stonden deze woorden: "Er komt een revolutie. Niet zoals we die kennen uit het verleden. Deze revolutie begint bij het individu."

Ik was toen correspondent in de Verenigde Staten en herinner me de nacht dat de auteur tot tot goeroe werd verheven, de jonge Yale academicus Charles Reich. Zijn boodschap was dat ‘de waarheid vertellen’ en ‘politieke actie’ waren mislukt en dat alleen "cultuur" en introspectie de wereld nog konden veranderen.

Binnen een paar jaar werd ons gevoel van ‘gezamenlijke actie’, ons gevoel voor sociale rechtvaardigheid en internationalisme volledig verpletterd. Ons uitgangspunt van solidariteit tussen alle mensen werd vervangen door de Krachten van het Winst- streven en de cultus van het ‘IK’.

Klasse, geslacht en ras werden gescheiden. Het persoonlijke werd politiek en de media werd de boodschap. ( Vertaler: deze zin begrijp ik niet. Als iemand me kan helpen bij de vertaling: graag hieronder reageren. http://en.wikipedia.org/wiki/The_medium_is_the_message#Key_concepts )

Na het einde van de koude oorlog zorgde de fabricage van nieuwe "bedreigingen" ( denk aan de moslim-terroristen. Vertaler) voor de verdere politieke desoriëntatie van de mensen die – als ze niet zo succesvol zouden zijn afgeleid door de IK cultuur en de ‘terroristen’ -- een sterke en actieve oppositie zouden hebben gevormd.

In 2003 filmde ik een interview in Washington met Charles Lewis, een vooraanstaande Amerikaanse onderzoeksjournalist. We bespraken de invasie van Irak een paar maanden eerder. Ik vroeg hem: "Wat zou er gebeurd zijn als de meest vrije media in de wereld George Bush en Donald Rumsfeld serieus hadden betwist en hun beweringen hadden onderzocht in plaats van het verspreiden van, naar later bleek, ordinaire propaganda?”

Hij antwoordde dat als wij journalisten ons werk hadden gedaan "er een zeer, zeer grote kans was geweest dat we geen oorlog zouden hebben gevoerd met Irak “.

Dat is een schokkende verklaring en één die werd ondersteund door andere beroemde journalisten aan wie ik dezelfde vraag heb gesteld. Dan Rather, voorheen van CBS, gaf me hetzelfde antwoord. David Rose van de Observer, en senior journalisten en producenten in de BBC, die anoniem wensten te blijven, gaven me hetzelfde antwoord.

Met andere woorden, hadden journalisten hun werk gedaan, hadden ze mensen ondervraagd en onderzoek gedaan in plaats van het verspreiden van propaganda ,dan zouden honderdduizenden mannen, vrouwen en kinderen in leven kunnen zijn vandaag; en hadden miljoenen misschien niet hoeven te vluchten, was de sektarische oorlog tussen soennieten en sjiieten misschien niet ontstoken, en de beruchte Islamitische Staat had misschien niet nu bestaan.

Zelfs nu, ondanks dat miljoenen mensen de straat op gingen om te protesteren, heeft het grootste deel van het publiek in de westerse landen geen idee van de enorme omvang van de criminaliteit gepleegd door onze regeringen in Irak. (Alternatief: hoe enorm crimineel onze regeringen zich in Iraq hebben gedragen.)

Nog minder mensen zijn zich ervan bewust dat in de 12 jaar voor de invasie, de Amerikaanse en Britse regeringen een onopvallende maar bewust veroorzaakte holocaust zijn gestart door de burgerbevolking van Irak hun middelen van bestaan te ontzeggen, en medicijnen te ontzeggen.

Dat zegt de hoge Britse ambtenaar die verantwoordelijk was voor de sancties tegen Irak in de jaren 1990 . Het was een middeleeuwse belegering die de dood van een half miljoen kinderen heeft veroorzaakt onder de leeftijd van vijf jaar, zoals uit een Unicef rapport blijkt. De naam van de ambtenaar is Carne Ross. Op het ministerie van Buitenlandse Zaken in Londen stond hij bekend als "Mr. Irak”. Vandaag de dag is hij klokkenluider. Hij vertelt hoe overheden ons bedriegen en hoe journalisten gewillig het bedrog verspreiden. "We gaven journalisten kleine stukjes informatie als een soort lokaas om ze aan ons te binden, en zo onze propaganda te laten publiceren. Werkten ze daaraan niet mee, dan deden we of ze niet meer bestonden, en kregen ze geen enkele informatie meer van ons.” ( Vrij vertaald. Vertaler)

De belangrijkste klokkenluider tijdens deze verschrikkelijke periode ( waarin iedereen te laf was om iets te zeggen) was Denis Halliday. De toenmalige adjunct-secretaris-generaal van de Verenigde Naties en hoge VN-functionaris in Irak. Halliday nam liever ontslag dan het beleid uit te voeren dat hij beschreef als genocidaal. Hij schat dat de sancties de dood van meer dan een miljoen Irakezen hebben veroorzaakt.

Wat er toen gebeurde met Halliday was leerzaam. Hij werd beklad. Of werd hij belasterd. Op Newsnight (BBC) schreeuwde presentator Jeremy Paxman hem toe : "Ben je niet gewoon een goedprater van Saddam Hoessein? 'The Guardian beschreef dit onlangs als een van Paxman’s memorabele momenten.(Negatief bedoeld. Vertaler.) Vorige week ondertekende Paxman een boekencontract van 1 miljoen pond. ( M.a.w.: een journalist kan best meewerken aan de dood van 1 miljoen mensen en daarna ongestraft een mooie carriere vervolgen. Vertaler.)

De helpers van de Onderdrukkers ( Vertaler: soms ook wel ‘hoernalisten’ genoemd in plaats vaan journalisten) hebben hun werk goed gedaan. Kijk naar de gevolgen. In 2013 bleek uit een ComRes enquête dat een meerderheid van het Britse publiek geloofde dat het aantal slachtoffers in Irak lager was dan 10.000 doden, een fractie van de waarheid. Het bloedspoor dat van Irak naar Londen loopt is bijna uitgewist.

Van Rupert Murdoch wordt gezegd dat hij de peetvader is van de media- maffia en niemand zou mogen twijfelen aan grote invloed van zijn kranten (127 kranten in totaal met een gezamenlijke oplage van 40 miljoen) en van zijn Fox-netwerk op tv. Maar de invloed van Murdoch’s Media zelf is niet zo groot als de invloed die ze indirect heeft: doordat ze de meer gerenommeerde media (in de competitiestrijd om de lezer) meer naar rechts duwt, richting propaganda.

De meest effectieve propaganda vindt men niet in Murdoch’s rechtse bladen als The Sun of op Fox News - maar in de meer mainstream bladen en de linkse bladen. Toen de New York Times beweerde dat Saddam Hoessein massavernietigingswapens had, werd het nep bewijs geloofd, want het was

Hetzelfde geldt voor de Washington Post en The Guardian, die beiden een cruciale rol hebben gespeeld in het langzaam veranderen van hun lezers zodat ze een nieuwe en gevaarlijke koude oorlog gaan accepteren. Alle drie de liberale kranten hebben de gebeurtenissen in de Oekraïne fout geïnterpreteerd als een boosaardige daad van Rusland, terwijl in feite, de fascistisch geleide staatsgreep in de Oekraïne het werk was van de Verenigde Staten, geholpen door Duitsland en de NAVO.

Deze omkering van de werkelijkheid is zo overtuigend dat er in de Media niet eens een discussie is over de vraag of er Rusland nu wel of niet door Amerika militair is omsingeld en wordt geïntimideerd. Die omsingeling is komt nooit in het nieuws, maar blijft verborgen. Het nieuws wordt ijn beslag genomen door zwartmakerij en angst-zaaien van het soort waarmee ik ben opgegroeid tijdens de eerste Koude Oorlog. Opnieuw komen de gevaarlijke Russen ons te pakken nemen onder leiding van een andere Stalin of zelfs een nieuwe Hitler. Wijs uw duivel aan en barst los met uw woede.

De onderdrukking van de waarheid over de Oekraïne is een van de meest complete voorbeelden van verzwegen nieuws en informatie die ik me kan herinneren. De grootste opbouw van Westerse Militaire Macht in de Kaukasus en Oost-Europa sinds de Tweede Wereldoorlog wordt volledig doodgezwegen. De geheime hulp van Washington voor Kiev en zijn neo-nazi brigades die verantwoordelijk zijn voor oorlogsmisdaden tegen de bevolking van Oost-Oekraïne wordt volledig doodgezwegen. Bewijs dat aantoont dat Rusland niet verantwoordelijk is voor het neerschieten van de MH-17 wordt volledig doodgezwegen.

En opnieuw censureren de zogenaamd linkse media. Zonder feiten en zonder bewijzen worden zaken beweerd. Een journalist ‘identificeerde’ een pro-Russische leider in Oekraïne als de man die het vliegtuig neerschoot. Deze man, zo schreef hij, stond bekend als De Duivel. Hij was een enge man die de journalist bang maakte. Dat was het bewijs.

Velen in de westerse media hebben hard gewerkt om de etnisch Russische bevolking van Oekraïne voor te stellen als buitenstaanders in hun eigen land. Bijna nooit als Oekraïners die op zoek waren naar een federatie binnen de Oekraïne. En nooit als burgers die protesteren tegen een door het buitenland georkestreerde coup.

Wat de Russische president te zeggen heeft is niet van belang; Putin wordt nooit pratend in beeld gebracht en wordt dus ongestraft misbruikt als een schurk in een pantomime-voorstelling die je allerlei boosaardige zaken in de schoenen kunt schuiven. Generaal Breelove -een Amerikaanse generaal en hoofd van de NAVO komt rechtstreeks uit de film Dr. Strangelove- beweert bijna elke week opnieuw dat er Russische invasies zijn. Nooit geeft hij een greintje visueel bewijs. Zijn imitatie van Stanley Kubrick's General Jack D. Ripper is hem op het lijf geschreven.

Veertigduizend Russische soldaten verzamelden zich op de grens, volgens Breedlove. Dat werd meteen geloofd door de New York Times, de Washington Post en The Observer. Dezelfde Observer die al eerder goed werk leverde door de leugens en verzinsels van Blair te ondersteunen bij de invasie van Irak, zoals hun voormalige verslaggever David Rose onthulde. Het lijkt op een vrolijke schoolreünie. De oproep tot strijdbaarheid komt van dezelfde journalisten die eerder het bestaan van Saddams massavernietigingswapens "harde feiten" noemden.

"Als je je afvraagt", schreef Robert Parry, "hoe de wereld per ongeluk met een derde wereldoorlog kan beginnen – zoals een eeuw geleden gebeurde met de eerste wereldoorlog – hoef je alleen maar te kijken naar de waanzin die zich in Amerika van het hele politieke bedrijf en de media heeft meester gemaakt waar het over de Oekraïne gaat. Een leugenachtig verhaal over Good guys en Bad guys is heel snel en met succes verspreid en dat verhaal blijkt niet meer te kunnen worden veranderd met feiten of logica. "

Robbert Parry, de journalist die het Iran-Contra schandaal onthulde, is een van de weinigen die de centrale rol van de media onderzoekt in dit "spel van bluf”, zoals de Russische minister van Buitenlandse Zaken dit noemde. Maar is het een spel? Terwijl ik dit schrijf, stemt het Amerikaanse Congres over resolutie 758 die in een notendop, zegt: "Laten we ons klaarmaken voor oorlog met Rusland." ( Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Chicken_game )

In de 19e eeuw beschreef de schrijver Alexander Herzen het seculiere liberalisme als "de laatste religie, hoewel haar kerk niet van de andere wereld is maar van deze." Vandaag de dag is de “Ideologie van de Vrijheid” (denk aan de lieden die oorlogen voeren om overal Democratie te brengen) veel gewelddadiger en gevaarlijker dan welke stroming ook in de islamitische wereld. Maar behalve al die oorlogen en dat bloed is haar grootste triomf wellicht dat ze ons de illusie gaf dat wij vrije en open informatie hebben.

In het nieuws laat men hele landen verdwijnen. Wordt niets over gemeld. Saoedi-Arabië, de bron van extremisme en de door het Westen gesteunde terreur. Dat is blijkbaar niet de moeite waard om aan de wereld te vertellen. Saudi Arabie komt alleen in het nieuws wanneer ze de prijs van olie laten dalen. Jemen heeft al 12 jaar Amerikaanse drone-aanvallen te verduren. Wie weet dat? Wie kan het schelen?

In 2009 heeft de ‘West of England’ Universiteit de resultaten gepubliceerd van een tien jaar durende studie van alle berichten die de BBC over Venezuela deed. Van de 304 uitzendingen waren er slechts 3 ook die melding maakten van enkele van de positieve maatregelen die door de regering van Hugo Chavez werd geïntroduceerd. Het grootste programma in de menselijke geschiedenis ter bevordering van alfabetisme werd nauwelijks genoemd.

In Europa en de Verenigde Staten, weten miljoenen lezers en kijkers bijna niets over de opmerkelijke, levens-reddende veranderingen die in Latijns-Amerikaanse landen werden geïmplementeerd, waarvan vele geïnspireerd door Chavez. Net als de BBC waren de verslagen van de New York Times, de Washington Post, The Guardian en de rest van de respectabele westerse media notoir te kwader trouw. Chavez werd zelfs op zijn sterfbed nog bespot. Hoe wordt dit uitgelegd, vraag ik me af, op de scholen van journalistiek?

Waarom zijn miljoenen mensen in Groot-Brittannië ervan overtuigd dat een collectieve straf die men "bezuinigen" noemt, noodzakelijk is? Als gevolg van de economische crash in 2008, werd een verrot systeem blootgelegd. Een fractie van een seconde werden de banken ontmaskerd als boeven met verplichtingen aan het publiek dat ze hadden verraden.

Maar binnen een paar maanden veranderde de boodschap. Het afschilderen van de bankiers als schuldigen verdween uit de tabloids en sprak men steeds over "soberheid" en ‘bezuinigen, wat dan een last werd voor de miljoenen gewone mensen. Is er ooit eerder zo’n brutale goocheltruck uitgehaald?

( Vertaler: en de mensen pikken het. Wellicht omdat al die ‘Talking heads’ op tv net doen alsof het normaal is. Zoals Bertrand Russell ooit schreeef: There is no nonsense so arrant (enorm) that it cannot be made the creed of the vast majority by adequate governmental action. Vertaald: Een regering kan zijn volk de meest extreme kletskoek wijs maken, als ze het goed aanpakt. )

(* Het is me niet duidelijk waarop Pilger hier doelt. Wel is mij bekend dat de banken enorm van d lage rentes profiteren en dus bij de Centrale Bank gratis geld kunnen lenen – het is de bedoeling dat ze dat aan bedrijven lenen zodat die iets gaan ondernemen: dus iets produceren en arbeidsplaatsen maken) maar de banken schijnen het voor andere zaken te gebruiken, o.a. om staatsobligaties te kopen, waarop ze rente ontvangen …. Ik ben hiervan echter niet helemaal zeker. )

De economische crisis is pure propaganda. Extreem beleid regeert op dit moment Brittannië, de Verenigde Staten, een groot deel van Europa, Canada en Australië. Wie staat er op voor de meerderheid? Wie vertelt hun verhaal ? Wie houdt de feiten op een rij? Is dat niet waar journalisten voor bedoeld zijn?

In 1977 onthulde Carl Bernstein, beroemd van Watergate, dat meer dan 400 journalisten en mensen op beslissende plaaatsen in de nieuwsvoorziening, voor de CIA werkten. Hiertoe behoorden journalisten van de New York Times, Time en de tv-netwerken. In 1991 onthulde Richard Norton Taylor van de Guardian iets dergelijks in Australië. (Vertaler: en recentelijk Udo Ulfkotte van de Frankfurter Algemeine)

Dit is allemaal niet nodig vandaag de dag. Ik denk niet dat iemand de Washington Post en andere media werden betaald om Edward Snowden te beschuldigen van medeplichtigheid aan terrorisme. Ik betwijfel dat iemand geld betaalt aan diegenen die regelmatig Julian Assange zwart te maken- hoewel er volop andere manieren van beloning kunnen zijn, die misschien wel worden toegepast.

Het is mij duidelijk dat de belangrijkste reden waarom Assange zo veel vergif , wrevel en jaloezie op wekte, is omdat Wikileaks de facade weg haalde van een corrupte politieke elite die overeind wordt gehouden door journalisten. Assange luidde een tijdperk in waarin bijzonder veel zaken openbaar werden genaakt. Maar zo maakte Assange ook vijanden onder de lieden die de Media controleren, door de aandacht op hen te vestigen en hun schandalige rol. Ook bij de krant die die zijn zijn grote primeur had gepubliceerd en zich had toegeëigend. Hij zorgde dat The Guardian veel geld verdiende, maar werd ook door de Guardian flink bekritiseerd.

Lucratieve boek- en de Hollywood-filmdeals werden gesloten en media-carrières gelanceerd over de rug van WikiLeaks en zijn oprichter. Mensen hebben goed geld verdiend terwijl WikiLeaks moeite had om te overleven.

Geen woord hierover in Stockholm op 1 december toen de redacteur van de Guardian, Alan Rusbridger samen met Edward Snowden de Praktische Menslievendheid- Award deelde, beter bekend als de alternatieve Nobelprijs voor de Vrede. Wat schokkend was bij dit evenement dat Assange en WikiLeaks werden weggeretoucheerd. Zij bestonden niet.

Niemand kwam op voor de pionier van het digitale klokkenluiden en die de Guardian een van de grootste primeurs uit de geschiedenis gaf. Bovendien was het Assange en zijn WikiLeaks team dat effectief - en briljant - Edward Snowden in Hong Kong hadden gered en met spoed in veiligheid hadden gebracht. Geen woord daarover. Wat deze censuur door omissie zo ironisch en schrijnend en schandalig maakte, was dat de ceremonie werd gehouden in het Zweedse parlement - wiens laffe stilzwijgen over de zaak Assange niet toevallig samen viel met een groteske rechterlijke dwaling in Stockholm.

"Als de waarheid wordt vervangen door stilte," zei de Sovjet-dissident Yevtushenko, "is de stilte een leugen."

Het is dit soort stilte die wij journalisten moeten verbreken. Wij moeten in de spiegel kijken. Wij moeten de Media ter verantwoording roepen omdat ze zich onverantwoord gedragen. Media die de Macht helpt en die de Waanzin die op een wereldoorlog kan uitlopen.

In de 18e eeuw beschreef Edmund Burke de rol van de pers als de Vierde macht (De vier machten: Wetgevende, Rechterlijke, Uitvoerende en Controlerende Macht) ter controle van de machtigen. Was dat ooit waar? Nu geldt dat zeer zeker niet meer. Wat we nodig hebben is een Fifth Estate: een journalistiek die bewaakt, ontleedt en propaganda tegengaat , en die de jongeren leert dat ze voor de mensen moeten vechten en niet voor de machtigen. We hebben wat de Russen noemen een Perestrojka nodig - een opstand tegen onderdrukte kennis. Echte journalistiek, zou ik het noemen.

De eerste wereldoorlog was 100 jaar geleden. Verslaggevers werden toen beloond en geridderd voor hun zwijgen en collusie. Op het hoogtepunt van het bloedbad, sprak de Britse premier David Lloyd George vertrouwelijk met CP Scott, redacteur van de Manchester Guardian en zei: "Als de mensen eens wisten wat er echt gebeurt, dan zou de oorlog morgen stoppen, maar natuurlijk weten ze niks en ze kunnen het ook niet weten.”

Het is tijd dat de mensen het te weten komen.

----------------------------------------------------------------------

Door John Pilger.

War by Media and the Triumph of Propaganda

Over media die oorlog mogelijk maken en

Propaganda die de strijd heeft gewonnen.

December 05, 2014 "ICH" - Why has so much journalism succumbed to propaganda? Why are censorship and distortion standard practice? Why is the BBC so often a mouthpiece of rapacious power? Why do the New York Times and the Washington Post deceive their readers?

Waarom is zoveel journalistiek verdwenen en vervangen door propaganda ? Waarom zijn censuur en verdraaiing standaard praktijken geworden? Waarom is de BBC (en de NOS) zo vaak een spreekbuis van de roofzuchtige macht? Waarom hebben de meest gelezen kranten zoals de New York Times en de Washington Post hun lezers bedrogen? ( Dat geldt ook voor de meest gelezen Nederlandse kranten. Vertaler.)

Why are young journalists not taught to understand media agendas and to challenge the high claims and low purpose of fake objectivity? And why are they not taught that the essence of so much of what’s called the mainstream media is not information, but power?

These are urgent questions. The world is facing the prospect of major war, perhaps nuclear war – with the United States clearly determined to isolate and provoke Russia and eventually China. This truth is being turned upside down and inside out by journalists, including those who promoted the lies that led to the bloodbath in Iraq in 2003.

Dit zijn dringende vragen op dit moment, want de wereld wordt geconfronteerd met het vooruitzicht van een grote oorlog, misschien nucleaire oorlog - met de Verenigde Staten die duidelijk heeft besloten om Rusland te isoleren en te provoceren en op den duur China. Deze waarheid wordt ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd en dus onzichtbaar gemaakt door journalisten, vaak door dezelfde mensen die ook de leugens hebben verspreid die leidden tot het bloedbad in Irak in 2003. ( Ik heb hier de tekst wat uitgebreid en wijk wat af van de originele tekst, om het sneller beegrijpelijk te maken. Ik hoop wel dat ik jhet zelf goed heb begrepen. )

The times we live in are so dangerous and so distorted in public perception that propaganda is no longer, as Edward Bernays called it, an “invisible government.” It is the government. It rules directly without fear of contradiction and its principal aim is the conquest of us: our sense of the world, our ability to separate truth from lies.

The information age is actually a media age. We have war by media; censorship by media; demonology by media; retribution by media; diversion by media – a surreal assembly line of obedient clichés and false assumptions. This power to create a new “reality” has been building for a long time. Forty-five years ago, a book entitled The Greening of America caused a sensation. On the cover were these words: “There is a revolution coming. It will not be like revolutions of the past. It will originate with the individual.”

I was a correspondent in the United States at the time and recall the overnight elevation to guru status of the author, a young Yale academic, Charles Reich. His message was that truth-telling and political action had failed and only “culture” and introspection could change the world.

Within a few years, driven by the forces of profit, the cult of “me-ism” had all but overwhelmed our sense of acting together, our sense of social justice and internationalism. Class, gender and race were separated. The personal was the political, and the media was the message. In the wake of the cold war, the fabrication of new “threats” completed the political disorientation of those who, 20 years earlier, would have formed a vehement opposition.

In 2003, I filmed an interview in Washington with Charles Lewis, the distinguished American investigative journalist. We discussed the invasion of Iraq a few months earlier. I asked him, “What if the freest media in the world had seriously challenged George Bush and Donald Rumsfeld and investigated their claims, instead of channeling what turned out to be crude propaganda?”

He replied that if we journalists had done our job “there is a very, very good chance we would have not gone to war in Iraq.”

Hij antwoordde dat als wij journalisten ons werk hadden gedaan "er een zeer, zeer grote kans was geweest dat we geen oorlog zouden hebben gevoerd met Irak “.

That’s a shocking statement, and one supported by other famous journalists to whom I put the same question. Dan Rather, formerly of CBS, gave me the same answer. David Rose of the Observer and senior journalists and producers in the BBC, who wished to remain anonymous, gave me the same answer.

In other words, had journalists done their job, had they questioned and investigated the propaganda instead of amplifying it, hundreds of thousands of men, women and children might be alive today; and millions might not have fled their homes; the sectarian war between Sunni and Shia might not have ignited, and the infamous Islamic State might not now exist.

Even now, despite the millions who took to the streets in protest, most of the public in Western countries have little idea of the sheer scale of the crime committed by our governments in Iraq. Even fewer are aware that, in the 12 years before the invasion, the U.S. and British governments set in motion a holocaust by denying the civilian population of Iraq a means to live.

Those are the words of the senior British official responsible for sanctions on Iraq in the 1990s – a medieval siege that caused the deaths of half a million children under the age of five, reported UNICEF. The official’s name is Carne Ross. In the Foreign Office in London, he was known as “Mr. Iraq.” Today, he is a truth-teller of how governments deceive and how journalists willingly spread the deception. “We would feed journalists factoids of sanitized intelligence,” he told me, “or we’d freeze them out.”

"We moeten journalisten interessante

Of we moeten journalisten voeren met een brok gezond verstand" vertelde hij me, "of we moeten ze bevriezen."

The main whistleblower during this terrible, silent period was Denis Halliday. Then Assistant Secretary General of the United Nations and the senior UN official in Iraq, Halliday resigned rather than implement policies he described as genocidal. He estimates that sanctions killed more than a million Iraqis.

De belangrijkste klokkenluider tijdens deze verschrikkelijke periode ( waarin iedereen t elaf was om iets te zeggen) was Denis Halliday. De toenmalige adjunct-secretaris-generaal van de Verenigde Naties en hoge VN-functionaris in Irak. Halliday nam liever ontslag dan het beleid uit te voeren dat hij beschreef als genocidaal. Hij schat dat de sancties de dood van meer dan een miljoen Irakezen hebben veroorzaakt.

What then happened to Halliday was instructive. He was airbrushed. Or he was vilified. On the BBC’s Newsnight program, the presenter Jeremy Paxman shouted at him: “Aren’t you just an apologist for Saddam Hussein?” The Guardian recently described this as one of Paxman’s “memorable moments.” Last week, Paxman signed a £1 million book deal.

The handmaidens of suppression have done their job well. Consider the effects. In 2013, a ComRes poll found that a majority of the British public believed the casualty toll in Iraq was less than 10,000 – a tiny fraction of the truth. A trail of blood that goes from Iraq to London has been scrubbed almost clean.

De helpers van de Onderdrukkers ( soms ook wel ‘hoernalisten’ genoemd in plaats vaan journalisten) hebben hun werk goed gedaan. Kijk naar de gevolgen. In 2013 bleek uit een ComRes enquête dat een meerderheid van het Britse publiek geloofde dat het aantal slachtoffers in Irak lager was dan 10.000 doden, een fractie van de waarheid. Het bloedspoor dat van Irak naar Londen loopt is bijna uitgewist.

Rupert Murdoch is said to be the godfather of the media mob, and no one should doubt the augmented power of his newspapers – all 127 of them, with a combined circulation of 40 million, and his Fox network. But the influence of Murdoch’s empire is no greater than its reflection of the wider media.

The most effective propaganda is found not in the Sun or on Fox News – but beneath a liberal halo. When the New York Times published claims that Saddam Hussein had weapons of mass destruction, its fake evidence was believed, because it wasn’t Fox News; it was the New York Times.

The same is true of the Washington Post and the Guardian, both of which have played a critical role in conditioning their readers to accept a new and dangerous cold war. All three liberal newspapers have misrepresented events in Ukraine as a malign act by Russia – when, in fact, the fascist-led coup in Ukraine was the work of the United States, aided by Germany and NATO.

This inversion of reality is so pervasive that Washington’s military encirclement and intimidation of Russia is not contentious. It’s not even news, but suppressed behind a smear-and-scare campaign of the kind I grew up with during the first Cold War. Once again, the Evil Empire is coming to get us, led by another Stalin or, perversely, a new Hitler. Name your demon and let rip.

The suppression of the truth about Ukraine is one of the most complete news blackouts I can remember. The biggest Western military build-up in the Caucasus and Eastern Europe since World War Two is blacked out. Washington’s secret aid to Kiev and its neo-Nazi brigades responsible for war crimes against the population of eastern Ukraine is blacked out. Evidence that contradicts propaganda that Russia was responsible for the shooting down of a Malaysian airliner is blacked out.

And again, supposedly liberal media are the censors. Citing no facts, no evidence, one journalist identified a pro-Russian leader in Ukraine as the man who shot down the airliner. This man, he wrote, was known as The Demon. He was a scary man who frightened the journalist. That was the evidence.

Many in the Western media haves worked hard to present the ethnic Russian population of Ukraine as outsiders in their own country, almost never as Ukrainians seeking a federation within Ukraine and as Ukrainian citizens resisting a foreign-orchestrated coup against their elected government.

What the Russian president has to say is of no consequence; he is a pantomime villain who can be abused with impunity. An American general who heads NATO and is straight out of Dr. Strangelove – one General Breedlove – routinely claims Russian invasions without a shred of visual evidence. His impersonation of Stanley Kubrick’s General Jack D. Ripper is pitch perfect.

Forty thousand Ruskies were massing on the border, according to Breedlove. That was good enough for the New York Times, the Washington Post and the Observer – the latter having previously distinguished itself with lies and fabrications that backed Blair’s invasion of Iraq, as its former reporter, David Rose, revealed. There is almost the joi d’esprit of a class reunion. The drum-beaters of the Washington Post are the very same editorial writers who declared the existence of Saddam’s weapons of mass destruction to be “hard facts.”

Veertigduizend Ruskies verzamelden zich op de grens, volgens Breedlove. Dat werd meteen geloofd door de New York Times, de Washington Post en The Observer. Dezelfde Observer die al eerder goed werk leverde door de leugens en verzinsels van Blair te ondersteunen bij de invasie van Irak, zoals hun voormalige verslaggever David Rose onthulde. Het lijkt op een vrolijke schoolreünie. De oproep tot strijdbaarheid komt van dezelfde journalisten die eerder het bestaan van Saddams massavernietigingswapens "harde feiten" noemden.

“If you wonder,” wrote Robert Parry, “how the world could stumble into World War III – much as it did into World War I a century ago – all you need to do is look at the madness that has enveloped virtually the entire U.S. political/media structure over Ukraine where a false narrative of white hats versus black hats took hold early and has proved impervious to facts or reason.”

Parry, the journalist who revealed Iran-Contra, is one of the few who investigate the central role of the media in this “game of chicken,” as the Russian foreign minister called it. But is it a game? As I write this, the U.S. Congress votes on Resolution 758 which, in a nutshell, says: “Let’s get ready for war with Russia.”

In the 19th Century, the writer Alexander Herzen described secular liberalism as “the final religion, though its church is not of the other world but of this.” Today, this divine right is far more violent and dangerous than anything the Muslim world throws up, though perhaps its greatest triumph is the illusion of free and open information.

In the news, whole countries are made to disappear. Saudi Arabia, the source of extremism and Western-backed terror, is not a story, except when it drives down the price of oil. Yemen has endured 12 years of American drone attacks. Who knows? Who cares?

In 2009, the University of the West of England published the results of a ten-year study of the BBC’s coverage of Venezuela. Of 304 broadcast reports, only three mentioned any of the positive policies introduced by the government of Hugo Chavez. The greatest literacy program in human history received barely a passing reference.

In Europe and the United States, millions of readers and viewers know next to nothing about the remarkable, life-giving changes implemented in Latin America, many of them inspired by Chavez. Like the BBC, the reports of the New York Times, the Washington Post, the Guardian and the rest of the respectable Western media were notoriously in bad faith. Chavez was mocked even on his deathbed. How is this explained, I wonder, in schools of journalism?

Why are millions of people in Britain persuaded that a collective punishment called “austerity” is necessary? Following the economic crash in 2008, a rotten system was exposed. For a split second the banks were lined up as crooks with obligations to the public they had betrayed.

But within a few months – apart from a few stones lobbed over excessive corporate “bonuses” – the message changed. The mug shots of guilty bankers vanished from the tabloids and something called “austerity” became the burden of millions of ordinary people. Was there ever a sleight of hand as brazen?

Today, many of the premises of civilized life in Britain are being dismantled in order to pay back a fraudulent debt – the debt of crooks. The “austerity” cuts are said to be £83 billion. That’s almost exactly the amount of tax avoided by the same banks and by corporations like Amazon and Murdoch’s News UK. Moreover, the crooked banks are given an annual subsidy of £100 billion in free insurance and guarantees – a figure that would fund the entire National Health Service.

Vandaag worden vele voorwaarden voor een beschaafd leven in Groot-Brittannië ontmanteld om een frauduleuze schuld terug te betalen - de schuld van criminelen. De ‘bezuinigingen’ zijn naar verluidt £ 83 miljard. Dat is ook het bedrag van de belasting die wordt ontweken door dezelfde banken en door bedrijven als Amazon en Murdoch's bedrijf. Bovendien ontvangen de corrupte banken een jaarlijkse subsidie van £ 100 miljard in de vorm van gratis verzekering en garanties (*) - een hoevelheid geld waarmee je de hele Britse gezondheidszorg kunt betalen. (* Het is me niet duidelijk waarop Pilger hier doelt. Wel is mij bekend dat de banken enorm van d lage rentes profiteren en dus bij de Centrale Bank gratis geld kunnen lenen – het is de bedoeling dat ze dat aan bedrijven lenen zodat die iets gaan ondernemen: dus iets produceren en arbeidsplaatsen maken) maar de banken schijnen het voor andere zaken te gebruiken, o.a. om staatsobligaties te kopen, waarop ze rente ontvangen …. Ik ben hiervan echter niet helemaal zeker. )

The economic crisis is pure propaganda. Extreme policies now rule Britain, the United States, much of Europe, Canada and Australia. Who is standing up for the majority? Who is telling their story? Who’s keeping the record straight? Isn’t that what journalists are meant to do?

In 1977, Carl Bernstein, of Watergate fame, revealed that more than 400 journalists and news executives worked for the CIA. They included journalists from the New York Times, Time and the TV networks. In 1991, Richard Norton Taylor of the Guardian revealed something similar in this country.

None of this is necessary today. I doubt that anyone paid the Washington Post and many other media outlets to accuse Edward Snowden of aiding terrorism. I doubt that anyone pays those who routinely smear Julian Assange – though other rewards can be plentiful.

It’s clear to me that the main reason Assange has attracted such venom, spite and jealously is that WikiLeaks tore down the facade of a corrupt political elite held aloft by journalists. In heralding an extraordinary era of disclosure, Assange made enemies by illuminating and shaming the media’s gatekeepers, not least on the newspaper that published and appropriated his great scoop. He became not only a target, but a golden goose.

Lucrative book and Hollywood movie deals were struck and media careers launched or kick-started on the back of WikiLeaks and its founder. People have made big money, while WikiLeaks has struggled to survive.

None of this was mentioned in Stockholm on Dec. 1 when the editor of the Guardian, Alan Rusbridger, shared with Edward Snowden the Right Livelihood Award, known as the alternative Nobel Peace Prize. What was shocking about this event was that Assange and WikiLeaks were airbrushed. They didn’t exist. They were unpeople.

No one spoke up for the man who pioneered digital whistle-blowing and handed the Guardian one of the greatest scoops in history. Moreover, it was Assange and his WikiLeaks team who effectively – and brilliantly – rescued Edward Snowden in Hong Kong and sped him to safety. Not a word. What made this censorship by omission so ironic and poignant and disgraceful was that the ceremony was held in the Swedish parliament – whose craven silence on the Assange case has colluded with a grotesque miscarriage of justice in Stockholm.

“When the truth is replaced by silence,” said the Soviet dissident Yevtushenko, “the silence is a lie.”

"Als de waarheid wordt vervangen door stilte," zei de Sovjet-dissident Yevtushenko, "is de stilte een leugen."

It’s this kind of silence we journalists need to break. We need to look in the mirror. We need to call to account an unaccountable media that services power and a psychosis that threatens world war.

In the 18th Century, Edmund Burke described the role of the press as a Fourth Estate checking the powerful. Was that ever true? It certainly doesn’t wash any more. What we need is a Fifth Estate: a journalism that monitors, deconstructs and counters propaganda and teaches the young to be agents of people, not power. We need what the Russians called perestroika – an insurrection of subjugated knowledge. I would call it real journalism.

It’s 100 years since the First World War. Reporters then were rewarded and knighted for their silence and collusion. At the height of the slaughter, British Prime Minister David Lloyd George confided in C.P. Scott, editor of the Manchester Guardian: “If people really knew [the truth] the war would be stopped tomorrow, but of course they don’t know and can’t know.”

Het is tijd dat ze het weten.

John Pilger is an Australian-British journalist based in London. This article was derived from John Pilger’s address to the Logan Symposium, “Building an Alliance Against Secrecy, Surveillance & Censorship”, organized by the Centre for Investigative Journalism, London, Dec. 5-7, 2014. Pilger’s Web site is: www.johnpilger.com

evolutie

Tuesday, December 09, 2014

424 John Pilger over Media en Propaganda

No comments:

Post a Comment